Bloed, zweet en blaren!

De eerste 4 weken stage zitten er al weer op, en dat betekend. VAKANTIE!
Maar deze vakantie gaan wij natuurlijk niet aan het zwembad, met onze voetjes omhoog liggen. Nepal is een land waar veel mensen naar toe gaan om een trekking te doen, dus hebben wij er voor gekozen om het de voordeel van de twijfel te geven, en dit ook te gaan doen!
Natuurlijk kan ik jullie niet precies laten weten en voelen hoe ik dit ervaren heb, daarvoor moeten jullie toch echt zelf de wandelschoentjes aan doen :)  Maar wel kan ik jullie een kleine inkijk geven over hoe ik de trekking ervaren heb.

Vorige week zondagochtend zijn we vroeg opgestaan om aan onze 5 daagse trekking te beginnen. De Poon Hill, here we come!

Rond 07.00 uur hebben we een ontbijtje gekregen bij het hotel, en rond 08.00 uur zijn we vol goede moed de jeep ingestapt die ons naar het beginpunt van de wandeling heeft gebracht. 
Na een ritje van 2 uur zijn we aangekomen bij de berg. Even snel een groepsfotootje gemaakt en aanlopen maar!
We werden begeleid door een gids, al 9 jaar lang loopt hij de Poon Hill. Dus deze zes verpleegkundige veilig boven op de berg krijgen, zal hem vast ook wel lukken!

Voordat we de bergen ingingen heeft onze gids ons eerst ingecheckt, zodat er bij gehouden kan worden wie er allemaal in de bergen rondlopen. Na de checkpost liepen we door een klein dorpje, hierna kwamen we terecht op een zandweg. Grotendeels was bergopwaards, prima te doen. Na een korte lunchpauze hebben we onze tocht herpakt en zijn we verder gelopen. Het was rond de 30 graden en aangezien we nog niet zo hoog zaten, was het zweten geblazen!
Na een paar lange zandwegen midden in de zon kwamen we aan bij de trappen, en niet een paar, hoe ver je kon kijken zag je trappen. Hoofd omhoog en hopen dat het niet te erg is, helaas viel dat een beetje tegen. Sommige trappen waren zo hoog, dat toch wel handiger was geweest als ik een metertje langer was geweest. Na 5 uur wandelen duizenden trappen getrotseerd te hebben zijn we om 16.30 uur aangekomen in het hotel. Snel een (gelukkig nu nog) warme douche, en daarna zijn we aan tafel geschoven voor een grote bord dal bhat.
Moe, vol van de bord dal bhat, maar voldaan, zijn we ons bedje ingekropen. 

Dag 2 was gelukkig minder zwaar. Op de planning stond dat we rond de 5 a 6 uur zouden gaan wandelen, en een grote meevaller, minder trappen! We liepen weg uit het hotel en kwamen terecht in een mooi bos. Het was erg mooi groen en er waren verschillende soorten watervallen. Wat een plaatje! Helaas lukte het natuurlijk niet om hiervan een echt mooi ‘plaatje’ te maken. In het echt blijft het natuurlijk altijd mooier.
Helaas werd er een beetje roet in onze planning gegooid door een grote onweersbui, het onweerde erg hard en begon heftig te hagelen. De hagelstenen hier zijn ongeveer net zo groot als de echte Nederlandse bitterballen (die ik trouwens ook erg mis).
Rond 14.30 uur zijn we aangekomen in het hotel, even snel onder douche gesprongen en daarna in de thermo kleding gekropen.  

Dag 3 ging de wekker al om 03.45 uur in de ochtend af. Vóór het ontbijt zijn we naar de top van de berg gelopen, om daar de zonsopgang te bekijken. En wat was die mooi! Hoe meer de zon zichtbaar werd, hoe beter we de met sneeuw bedekte bergen zagen. Dit was dus waarvoor we drie dagen gebikkeld hebben! 
Rond 06.00 uur zijn we naar beneden gelopen terug naar het hotel, om daar te ontbijten. Na het ontbijt zijn we begonnen met afdalen. 
De gids had ons al verteld dat dag 3 een van de zwaarste dagen zou worden, vroeg opstaan, en na de top nog 7 tot 8 uur afdalen. Laten we dit even goed onderschat hebben! Rond 17.00 uur kwamen we met trillende knietjes en 2 kilo lichter door het vele zweten, aan in het hotel. 

Na een paar goede uurtjes slaap zijn we begonnen aan dag 4. Dag 4 begon met een lange afdaling met veel, heel-veel trappen. Na de trappen kwamen we uit bij een mooie brug, waar een grote rivier onderdoor liep. Het water kwam van de bergen af. Het was een brede, ruige en luidruchtige rivier. Via de brug zijn we naar een andere berg gelopen. En zoals je misschien al raad, veel, heel-veel trappen omhoog. Dit vonden wij nogal apart, aangezien we dachten dat we nu wel omlaag zouden gaan, maar niks was minder waar. We mochten het hele stuk wat we omlaag hadden gelopen, ook weer helemaal omhoog lopen. Maar als resultaat, een erg mooie wandeling. Het uitzicht was prachtig en in werkelijkheid stonden de bergen een paar kilometer van elkaar af, maar het leek net of je de andere bergen zo aan kon raken. 
En na 6 uur bikkelen hadden we ook dag 4 overleefd.

’s Ochtends werden we wakker met een wat kletterend geluid op het dak, mijn kamergenootje Marjolein en ik keken elkaar aan, en zonder iets te zeggen dachten we precies het zelfde. ‘Dit wordt een herhaling van dag 2’. Laten wij hier nou net wat minder zin krijgen om te gaan wandelen… Na ons toch maar om te hebben gekleed zijn we naar het ontbijt gelopen, een lekker gekookt eitje maakte ons humeur toch wel weer goed. En toen op een gegevenmoment de regen ook ophield, kon de dag niet meer stuk.
Na het maken van nog een paar leuke fotootjes zijn we begonnen aan het echte afdalen. In 2 uur zijn we van 2000 meter afgedaald naar 1400 meter.
En daar stond ie dan, de jeep die ons naar Pokhara gaat brengen.  
Erg trots gaven we elkaar een high five, en stapte we met een brede glimlach op ons gezicht de jeep in.

Het was de moeite zeker dik en dubbel waard, wat een ervaring!