Metrocity Hospital

Vorige week maandag zijn Rian en ik aangekomen in al weer ons derde, en laatste gastgezin. De laatste vier weken van onze stageperiode gaan we doorbrengen in Metrocity Hospital in Pokhara. 
We wonen in huis bij Bishnu en haar dochter Anjila. Het huis ligt ongeveer op 15 minuten lopen van het ziekenhuis, dus dat is ideaal als we 's ochtends om 07.00 uur moeten beginnen. 

Onze eerste week in het ziekenhuis hebben we stage gelopen op de afdeling post-operatief. We werden er hartelijk ontvangen door de twee verpleegkundige die ook een ochtenddienst hadden. En natuurlijk, moest er ook even een fotootje gemaakt worden met ons (iets waar ik nooit aan ga wennen).     
Op de afdeling is het normaal om als verpleegkundige op slippers te lopen, maar aangezien er overal drains aan de bedden hangen die hier en daar nogal wel eens lekken, heb ik er voor gekozen om mijn dikke wandelsokken in mijn slippers aan te doen (en inderdaad, dat is geen gezicht).

De eerste week werd het al vrij duidelijk dat er veel verschillen zijn met Nederland. Verpleegkundige zijn namelijk alleen op de afdeling voor de verpleegtechnische handelingen. Familie haalt de medicijnen bij de apotheek, verzorgd de patiënt, kleed de patiënt om, zorgt dat de patiënt eten krijgt, helpt de patiënt naar het toilet en zo doen ze eigenlijk een hele boel. Dit zorgt ervoor dat wij op sommige momenten even rustig kunnen gaan zitten en soms zelfs een uur of twee uur niks te doen hebben. Op deze momenten is het erg leuk om contact te maken met de verpleegkundige en te bespreken wat de verschillen zijn met de zorg in Nepal en Nederland. Ook zijn ze erg geïnteresseerd in onze familie en hoe wij leven in Nederland. 

Het is erg bijzonder om te zien wat de verschillen zijn, om maar te beginnen bij de mindere luxe en materialen die ze hier hebben. Ze kennen hier bijvoorbeeld geen stuwbanden voor het bloedprikken of infuusprikken zoals wij die in Nederland kennen, hier  maken ze gebruik van een rubbere slang. Dus als deze omgeknoopt wordt zie je de armhaartjes van de patiënten omhoog getrokken worden, en zie je aan de gezichtsuitdrukking van de patiënt dat het alles behalve prettig is. Ook kennen ze geen vacuüm buizen voor bij het bloedprikken, hier trekken ze met behulp van een spuit het bloed uit de aderen. Erg naar om te zien, en gaat erg tegen je gevoel in... Ook maken ze bijna geen gebruik van handschoenen. Niet bij het bloedprikken, infuus zetten of wonden verzorgen. En als ze hun handen desinfecteren, dan wordt dit gedaan met spiritus.

Na onze eerste stage week in het ziekenhuis zijn we in het weekend weer terug gegaan naar Lakeside Pokhara, dit keer hebben we gekozen voor een hotel met jawel, een zwembad. Heerlijk om na een lange week stage in een temperatuur van rond de 30 graden een duik te nemen.     
Ook hebben we dit weekend besloten wat we gaan doen met het geld wat we ingezameld hebben met onze actie. We hebben ervoor gekozen om de kinderen van Sewa Kendra een leuke en speciale dag te bezorgen, dit gaan we doen door samen met hen naar Disneyland Pokhara te gaan (en ja echt, het bestaat).
Ook laten we sportshirtjes maken voor de kinderen. En gaan we weeskinderen helpen in een dorpje dichtbij Pokhara door nieuwe menstruatieartikelen voor hen te kopen.

Na een weekend wat weer veel te snel voorbij is gegaan zijn we maandag weer begonnen aan de tweede week stage in het ziekenhuis. Deze week lopen we stage op de kinderafdeling. Ook op deze afdeling doen de moeders van de patiëntjes erg veel, en zijn wij er alleen voor de verpleegtechnische handelingen. Maar het is wel erg leuk om in contact te komen met de ouders, en over het algemeen spreken zij best goed Engels. Ze zijn geïnteresseerd in wat wij komen doen in het ziekenhuis.

Er is afgesproken met de directeur van het ziekenhuis dat wij operaties mee mochten kijken, en afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zo ver. We waren er helemaal klaar voor, onze eerste operatie. Met mijn lichaam vol nieuwsgierigheid liep ik de operatiekamer in. In mijn veel, maar dan ook echt véél te grote operatiepak, mondkapje en charmante spatbril. We mochten een blindedarmoperatie meekijken. Het was dan wel een kleine operatie, maar die zelfde dag kwam er meteen een operatie achteraan. We mochten meekijken bij een operatie waar een dialyse shunt aangelegd werd. De vaatchirurg legde alle stapjes haarfijn uit en was erg vriendelijk.
In de loop van de week hebben we nog verschillende andere operaties mee mogen kijken. Al waren sommige operaties al om 05.00 uur in de ochtend, was het zeker de moeite waard om mee te kijken.
Patiënten worden naar de operatiekamer gebracht en daar op de operatietafel gelegd. Op dat moment worden pas alle spullen voor de operatie klaargelegd, de patiënt krijgt dit dus allemaal mee. Na ongeveer een uurtje gaat de operatie beginnen en krijgt de patiënt de anesthesie. Over het algemeen werken de chirurgen heel steriel, beter dan dat ik verwacht had. Al blijft het nog wel schrikken als er ineens een kakkerlak onder de operatietafel uit komt lopen. 

Na al weer onze tweede week stage in het ziekenhuis hebben we een weekendje cultuur gesnoven. De zaterdag zijn we naar een tempel geweest, The World Peace Pagoda. En de zondag zijn we op de scooter gestapt en hebben we ons leven gewaagd in het Nepalese verkeer. Na een ritje van 1,5 uur kwamen we aan bij een mooi meertje, hebben we daar even een rondje gelopen en zijn we daarna weer op de scooter gestapt, om daarna terug te gaan naar ons gastgezin en alweer te beginnen aan onze derde week stage in Metrocity Hospital.