Dal bhat, dal bhat en nog eens dal bhat..

Daar zijn we dan, nog steeds in Nepal. Het land waar de koeien languit op de weg liggen en waar ik met mijn 1.60 meter boven iedereen uitsteek. 

Na een weekend uitgaan, lekker uiteten en overnacht te hebben in een hotel in Lakeside Pokhara zijn we dinsdag aangekomen in ons gastgezin. 
Samen met Rian ga ik twee weken stage lopen in de gehandicaptenzorg.
We werden ontvangen door de vader van het gezin, een man van rond de 45 jaar. Voor stagiaires heeft de man samen met zijn vrouw een speciale aanbouw gemaakt met appartementen. Voor Nepalese begrippen is het erg luxe. 
De man en zijn vrouw hebben samen drie kinderen, een van hen heeft het syndroom van down. Dit is ook de reden dat ze de dagopvang 'Sewa Kendra' zijn begonnen. 
's Avonds werden we hartelijk ontvangen door de familie, en stond de dal bhat al op ons te wachten. Netjes zette we onze schoenen naast het rijtje slippers wat buiten de deur stond, en liepen we op onze blote voeten verder naar binnen. 
Tijdens het avondeten deed Helena, de dochter met het syndroom van down, een prachtig dansje voor ons.
Na het eten zijn we op tijd in bed gaan liggen. Het is hier normaal om rond 21.00 uur te gaan slapen, dus ook met deze traditie doen wij mee.

Na een nacht vermaakt te zijn door blaffende honden, kraaiende hanen en toeterend verkeer zijn we 's ochtends weer aan de ontbijttafel geschoven bij het gezin. Met op het menu, dal bhat. 

Onze eerste stage dag was woensdag. De leeftijd van de doelgroep ligt tussen de 15 en 23 jaar. De meeste verstandelijk beperkte mensen hebben geen echte diagnoses zoals wij dat in Nederland kennen. Zij gaan eerst naar reguliere scholen, en als er gemerkt wordt dat de student minder goed kan leren dan de andere studenten, dan worden zij doorverwezen naar het ziekenhuis. Er wordt in het ziekenhuis dan vaak weinig mee gedaan en dan komen ze vaak thuis te zitten, of gaan weer terug naar hun reguliere school. Het is voor veel mensen in Nepal nog een taboe om een kindje te krijgen met een beperking, dit maakt Sewa Kendra extra speciaal. Als ik zie hoe zorgzaam en lief het personeel omgaat met de mensen, dan lijkt het net alsof het helemaal geen taboe is hier in Nepal.
Instellingen voor mensen met een beperking zijn niet bekend hier, de mensen komen vaak via via bij dit soort instellingen terecht. Zo dus ook de mensen bij Sewa Kendra. 

Helaas kunnen alleen sommige personeelsleden Engels, dus met de rest is het handen en voeten werk. 
Wat ons al direct opviel was dat het personeel allemaal familie was van de kinderen, erg bijzonder. 

De dag begon met het ochtendgebed, en daarna gingen de kinderen naar hun lessen. Er zijn vier klaslokaaltjes. Er wordt Nepalese les gegeven, Engelse les en rekenen. Ook is er een apart klaslokaaltje voor de kinderen die niet kunnen lezen of schrijven, zij mogen puzzelen en spelletjes doen. 
Na de lessen hebben we met z'n alle gegeten, en ja je zult het vast niet raden, maar op het menu stond; dal bhat.
Na de variërende maaltijd zijn we spelletjes gaan doen, de studenten zijn erg enthousiast. En spelletjes doen door te communiceren met handen en voeten, gaat eigenlijk best aardig.
Na de spelletjes stonden alle kinderen op en renden naar de schoonmaakspullen. Er werd gezamenlijk schoongemaakt en daarna was het tijd voor dansles, waar Rian en ik natuurlijk ook onze beste Nederlandse dansmoves in de strijd hebben gegooid. 

Nepal is natuurlijk nog een vreemd land, maar door de warmte die we ontvangen van het gastgezin begin ik beetje bij beetje te wennen. Maar je merkt natuurlijk op sommige momenten nog wel dat je niet in Nederland bent, bijvoorbeeld als je korting krijgt in de winkel als je op de foto gaat met de winkelier. Say cheeeeeeese :)