Cultuurshock

Ken je dat gevoel dat je foto’s op het internet ziet van Azië en denkt; ach het zal vast wel meevallen in het echt? Dat gevoel had ik ook tot afgelopen donderdagmiddag 16.00 uur. Na een vliegreis van 15 uur zijn we veilig geland in Kathmandu.
Daarna zijn we met een taxi heelhuids aangekomen bij het hotel (wat al een hele prestatie opzich is). In Nepal rijden ze namelijk niet alleen op benzine, maar ook op goed geluk. Er zijn hier geen verkeersregels, mensen toeteren en rijden aan. In de hoop dat er iemand voor hen stopt.. goed geluk dus. 
Tijdens het nogal angstaanjagende ritje naar het hotel door de binnenstad van Kathmandu, was te zien dat er nog veel schade is van de aardbeving in 2015. Er liggen veel bakstenen naast de half ingestorten gebouwen, en er ligt veel puin. Mensen rijden door elkaar heen, mensen die met vier personen op een motor zitten zonder helm. Er zijn veel kleine straatjes in de stad waar mensen, baby’s en zwerfhonden zitten. Het is een erg drukke stad met veel souvenirwinkeltjes, er hangen overal stroomdraden die allemaal in de knoop hangen en er is veel armoede te  zien.
Eenmaal in het hotel hebben we onze spullen op de kamer gezet en zijn we de stad in gegaan, hier hebben we wat gegeten en daarna zijn we optijd naar bed gegaan. De volgende ochtend zijn we om 07.00 uur vertrokken met de bus naar Pokhara. Het was een snikhete bus, met ongeveer 50 medereizigers die naar Pokhara gingen. Ik dacht dat de rit door Kathmandu hobbelig was, maar dit ritje van maarliefst acht uur door de bergen, op een onverharde weg, stond nu toch wel op nummer 1. In Nederland zou de buschauffeur waarschijnlijk al zijn rijbewijs kwijt geweest zijn na de eerste bocht.  Met hoge snelheden, inhaalmanoeuvres vlak voor bochten, en niet te vergeten TOETEREND! reden we naar Pokhara. 
Aangekomen in Pokhara zijn we opgehaald door een vrijwilliger van de Maya Foundation, de organisatie waarvoor wij stage gaan lopen. Hij zal ons begeleiden deze stage.In de auto naar ons hotel was het verschil met Kathmandu erg goed te zien, er is veel minder smog en iets meer luxe. We vallen op als we door Pokhara lopen, kinderen raken stiekem je arm aan en mensen maken stiekem een selfie met je (altijd blijven lachen dus☺)
Natuurlijk blijven de verschillen met Europa erg groot, het is hier bijvoorbeeld normaal om je geit op het dak van je auto te zetten en je kippen mee te nemen in de bus.                                                                                                         

Afgelopen zaterdag zijn we begonnen met onze Nepalese taallessen, we krijgen les van een Engels docent op een klein schooltje in Pokhara. Met z'n zessen zitten we in een klein lokaaltje dat net groot genoeg is voor ons. En dan na gaan dat er normaal 40 tot 50 kinderen in het klaslokaaltje les krijgen.We blijven nog tot dinsdag in het hotel, en dan vertrekken we naar onze gastgezinnen.